Mε αφορμή ένα ανέκδοτο...

- Ποιό είναι το ποιο γρήγορο πράγμα ακόμα και από την ταχύτητα του φωτός;
- ?
- Ο Δημόσιος Υπάλληλος, γιατί σχολάει στις 15.00 και στις 13.00 είναι στο σπίτι του

Με αφορμή λοιπόν αυτό το ανέκδοτο που διακωμωδεί τα κακώς κείμενα του δημοσίου ας κάνουμε κριτική και αυτοκριτική (αφού ούτως ή άλλως, όλοι το συζητάνε) και ας πούμε ότι ....
Η λούφα είναι το ποιο άγιο και ιερό πράγμα στον πλανήτη.
Ποιό ιερό και από τον "ιερό βράχο" της ακρόπολης, εκεί που το κράτος θέλωντας να τιμήσει τα ιερά και τα όσια, χτύπησε, ψέκασε με χημικά, τραυμάτισε τους συμβασιούχους του ΥΠ.ΠΟ.
Είναι μια υγιής μορφή αντίδρασης του κάθε εργαζόμενου απέναντι στην εργασία που αποξενώνει και αλλοτριώνει. Μια μορφή αντίδρασης που την υποστηρίζουμε ανεπιφύλακτα! Ας μην μπερδεύει όμως κανείς τη λούφα με τον παρασιτισμό.
Ο μη εργαζόμενος μηδέ εσθιέτω...
Θα πει όμως κάποιος ότι η...λούφα αποτελεί ένα από τα"κακώς κείμενα" στο δημόσιο τομέα. Ειδικά μάλιστα όταν δημιουργούνται μερικές φορές κενά που καλούνται να τα καλύψουν ποιοι άλλοι;
Οι συμβασιούχοι...
Δυστυχώς μια άλλη κακή νοοτροπία που υπάρχει είναι οι συμβασιούχοι να θεωρούνται εργαζόμενοι β΄και γ΄ κατηγορίας χρήσιμοι μόνο για να τοποθετούνται στα ποιο δύσκολα πόστα και να βγάζουν τις ποιο δύσκολες δουλειές. Ευτυχώς υπάρχουν και μόνιμοι συνάδελφοι που δεν ασπάζονται αυτή τη κακή νοοτροπία.(διαβάστε εδώ)
Είναι γνωστό, ότι όλα τα κόμματα ανεξαιρέτως, από καταβολής συγκρότησης του ελληνικού κράτους πλήρωναν τα χρέη προς τους ψηφοφόρους τους με μαζικούς διορισμούς στο δημόσιο, καλλιεργώντας ένα ολόκληρο σύστημα με "κακώς κείμενα".
Σήμερα πολιτικοί και κράτος, υποκριτικά κάνουν αυτοκριτική σε σημείο αυτομαστιγώματος. Δυσκολευόμαστε να τους πιστέψουμε.
Το κράτος όπως και αν αυτό εκφράζεται είτε ως ελληνικό δημόσιο είτε ως δήμος στηρίχθηκε και στηρίζεται (προς το παρόν ακόμα) στις πελατειακές σχέσεις. Πελατειακές σχέσεις που είχαν και τις αντίστοιχες αρνητικές επιπτώσεις και στο συνδικαλιστικό κίνημα μέσα στις ΔΕΚΟ.
Η κακή λειτουργία όμως του δημόσιου και του ευρύτερου δημόσιου τομέα δεν ωφείλεται στους εργαζόμενους που δουλεύουν σε αυτό (μόνιμους ή συμβασιούχους), αλλά στους ίδιους τους κυβερνώντες και τα διαπλεκόμενα που επιθυμούσαν και υπεράσπιζαν με πάθος μια κακή λειτουργία, προκειμένου να είναι εφικτή η μίζα, τα πλαστά τιμολόγια, οι επιδοτήσεις που "χάνονταν" στο δρόμο, και άλλα ωραία που όλοι ξέρουμε και που θα συνεχίσουν βέβαια να γίνονται...
Το κράτος γνωρίζοντας πολύ καλά αυτά τα "κακώς κείμενα", (αφού όπως είπαμε το ίδιο δημιούργησε αυτό το σύστημα κάνωντας τα στραβά μάτια) πατάει εκεί για να εξαπολύσει μια συνολική επίθεση στα δικαιώματα των μόνιμων εργαζομένων σε Δημόσιο-ΔΕΚΟ, στους μισθούς, για την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων και την άρση της μονιμότητας, στρεφόμενο ακόμα και ενάντια στους παλιούς ψηφοφόρους του εκάστοτε κόμματος, αφού το μνημόνιο καλεί να πληρώσουμε όλοι.
Μια επίθεση που αν περάσει στις ΔΕΚΟ, θα ισοπεδώσει και το τελευταίο "κάστρο" στο οποίο υπάρχουν ακόμα κάποιες κατακτήσεις και θα αποτελέσει αντίστροφα μια νέα αφετηρία για ακόμη ποιο μεγάλες επιθέσεις εκ μέρους των αφεντικών ενάντια στα δικαιώματα των εργαζόμενων στον Ιδιωτικό τομέα.
Αυτό τον καιρό με αλλεπάλληλα δημοσιεύματα και στα βραδυνά δελτία των ειδήσεων η κυβέρνηση επιτέθηκε στους εργαζόμενους των ΔΕΚΟ χαρακτηρίζοντας τους, τεμπέληδες με τεράστιους μισθούς και σαν υπεύθυνους για τα ελλείμματα που παρουσιάζουν αυτές οι επιχειρήσεις προσπαθώντας με αυτό τον τρόπο να σπείρουν διχόνοιες μεταξύ των εργαζόμενων ιδιωτικού και δημόσιου τομέα για την αποδοχή των μέτρων ιδιωτικοποίησης.
Οι κρατούντες γνωρίζουν πολύ καλά την τέχνη του διαίρει και βασίλευε
Θα ρωτήσει πιθανόν κάποιος-α, μα γιατί όλοι θέλουν να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι και όχι ιδιωτικοί;
Είναι απόλυτα λογική και θεμιτή η επιθυμία των εργαζομένων να "μπουν στο δημόσιο" αφού απαλλάσονται από το άγχος της ανεργίας και των χαμηλών μεροκάματων του ιδιωτικού τομέα.
Αν και ποια, τα χαμηλά μεροκάματα με τις περικοπές που έγιναν λόγω μνημονίου και στις ΔΕΚΟ είναι μια πραγματικότητα.
Και εμείς ως συμβασιούχοι άλλωστε που καλύπτουμε πάγιες και διαρκείς ανάγκες δεν θα θέλαμε τη μονιμοποίηση μας;
Αυτά όμως στην σημερινή εποχή του μνημονίου και του ΔΝΤ έχουν περάσει ανεπιστρεπτί.
Καιρός να το καταλάβουν οι μόνιμοι συνάδελφοι και ας μην θρέφουν αυταπάτες ότι το ελληνικό δημόσιο είναι ο καλός εργοδότης που δεν πρόκειται να απολύσει ποτέ τους εργαζόμενους του.
(Η περίπτωση του Κτηματολόγιου ΑΕ τους διαψεύδει όλους).
Το ζήτημα όμως δεν είναι να εξομοιωθεί ο ευρύτερος δημόσιος τομές προς τα κάτω αλλά να εξομοιωθεί ο ιδιωτικός τομέας προς τα πάνω. Και αυτό μπορεί να γίνει μόνο με την πάλη ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις και την υπεράσπιση των εργατικών δικαιωμάτων όλων των εργαζόμενων μόνιμων και συμβασιούχων.
Η λατρεία της εργασίας είναι μόνο για τους αφελείς και τους προϊσταμένους.
Οι εργοδότες το ξέρουν γι αυτό και .... λουφάρουν ασύστολα
Ενάντια λοιπόν στον εργοδότη μας (είτε αυτό είναι το κράτος είτε είναι ιδιώτης), μόνιμοι και συμβασιούχοι μαζί, ας ξεκουραστούμε και ας υπερασπίσουμε, αγωνιζόμενοι το δικαίωμα στην τεμπελιά....

Πωλ Λαφάργκ: To δικαίωμα στην Τεμπελιά:

«Μια παράξενη τρέλα διακατέχει την εργατική τάξη των εθνών όπου βασιλεύει ο καπιταλιστικός πολιτισμός... Αυτή η τρέλα είναι η αγάπη για τη δουλειά...».
«... της διπλής τρέλας των εργαζομένων να σκοτώνονται στη δουλειά και να φυτοζωούν βυθισμένοι στην εγκράτεια...». Και σ’ αυτήν την τρέλα οφείλονται «οι δυστυχίες, ατομικές και κοινωνικές, που δυο αιώνες τώρα βασανίζουν την άμοιρη την ανθρωπότητα...».
Και πώς το προλεταριάτο παρασύρθηκε από αυτήν την τρέλα, παρά την περιφρόνηση που επιδείκνυαν για την εργασία οι αρχαίοι Έλληνες και οι Λατίνοι συγγραφείς, παρά τη ζωντανή απόδειξη που προσφέρουν οι ιθαγενείς ή οι κάτοικοι των χωρών στις οποίες η μόλυνση απ’ αυτήν την τρέλα δεν προχώρησε πολύ, παρά τις καταστροφικές συνέπειες στη σωματική, ψυχική και πνευματική υγεία που επιφέρει η εργασία; Παρασύρθηκε από τους παπάδες και τους κάθε λογής ψευτοδιανοούμενους. Από εδώ ξεκινούν όλες οι καταστροφές. Γιατί το προλεταριάτο άρρωστο, εξαρτημένο από το ναρκωτικό της εργασίας και της εγκράτειας, παράγει ολοένα και περισσότερα εμπορεύματα. Αλλά, αφού δεν τα καταναλώνει το ίδιο, αναγκάζεται να τα καταναλώνει η αστική τάξη, που εγκαταλείπει την εγκράτεια που τη χαρακτήριζε και αφήνεται στο πάθος της κατανάλωσης. Γι’ αυτό και δημιουργείται μια ολόκληρη στρατιά από υπηρέτριες και εργάτες που παράγουν για την κατανάλωσή της.
Είναι δε, τέτοια η μανία των εργατών για εργασία, που δεν διστάζουν και μάλιστα αποπειρώνται να επιβάλουν και στην αστική τάξη να δουλέψει. Μα η αστική τάξη αρνείται, και σωστά. Δεν είναι τρελή, δεν είναι ναρκομανής με την εργασία. Γι’ αυτό και περιστοιχίζεται από πραιτοριανούς, αστυνομικούς, δικαστές, δεσμοφύλακες, γι’ αυτό και στέλνει το στρατό να καταπνίξει κάθε τέτοια παράλογη απαίτηση των εργατών.
Αν, ξεριζώνοντας απ την καρδιά της το διεστραμμένο πάθος που την κυβερνά και διαστρεβλώνει τη φύση της, η εργατική τάξη ύψωνε το φοβερό ανάστημά της όχι για ν’ απαιτήσει τα Δικαιώματα του Ανθρώπου που δεν είναι τίποτε άλλο απ’ τα δικαιώματα της εκμετάλλευσης ούτε και το Δικαίωμα στη δουλειά που δεν είναι τίποτε άλλο απ το δικαίωμα στην εξαθλίωση, μα για να σφυρηλατήσει έναν ατσάλινο νόμο που θ’ απαγόρευε στον καθένα να δουλεύει περισσότερες από τρεις ώρες τη μέρα, η Γη, η γριά Γη, ξετρελαμένη απ τη χαρά της θα ‘νιωθε να γεννιέται μέσα της ένα καινούργιο σύμπαν.